In the loving memory of Edith

Edith was mijn zusje.

Edith was een jong meisje vol levenslust. Ze was zo getalenteerd dat ze met schijnbaar gemak leek te slagen in alles wat ze ondernam.

Maar Edith was ook een complex wezen, zowel voor haarzelf als voor de anderen.

Achter de façade van de perfecte jonge vrouw worstelde zij met een heimelijke, verschrikkelijk diepgaande levenspijn.

Edith is een gekwelde jonge vrouw geworden, verscheurd tussen haar wil om te leven, van de mensen te genieten die ze liefhad en het ondraaglijke lijden van wat wij hebben moeten leren een ziekte te noemen.

Machteloos zagen wij hoe het van kwaad tot erger werd: van psychologen naar ziekenhuizen, van opvangcentra naar gesloten instellingen. Langzaam maar zeker heeft de ziekte haar wil ondergraven, tot het ondraaglijk werd. Toen volgden de zelfverminkingcrisissen en de suïcidepogingen.

Zij was zichzelf bewust van haar toestand en van haar ziekte, maar ze was niet in staat tegen deze ongrijpbare vijand te vechten. Om te (over)leven diende ze zich aan een zeer zware medische ondersteuning te onderwerpen.

Zelfs onder krachtige sedativa, bleef zij zichzelf steeds bewust van de niet aflatende neergang van haar vermogens en van de daling van haar weerstand.

Edith wilde niet sterven. Zij wilde "niet meer lijden". En in haar geval betekende dit "niet meer bewust zijn". Dat deed haar beslissen uit het leven te stappen.

In België voorziet een wet het recht op euthanasie voor mensen die, zoals zij, niet in omstandigheden kunnen of willen leven, die medisch als ondraaglijk erkend zijn. Maar ja, noch haar familie, noch haar artsen, hebben naar haar geluisterd. Niemand heeft haar vraag willen of kunnen afwegen. Niemand heeft er de moed voor gehad.

Edith kon zo niet blijven leven en is tot de conclusie gekomen dat er geen andere keuze was dan van zelf uit te stappen. Ze miste enkel nog de kracht en de opportuniteit.

Op 3 november 2011, pleegde ze suïcide in haar kamer in de instelling waar zij verbleef.

Deze site is niet enkel een plaats waar eer kan betoond worden aan Edith. Het is ook een middel om haar strijd te verlengen. Niet die van het recht te sterven, wel die van het recht op aandacht en op waardering als een mens het recht heeft om te vragen te mogen sterven.

Dit is maar één stem, maar hoe meer mensen getuigen hoe meer kans dat andere Ediths gewoon gehoord worden. Zij verdienen het.

Grégoire, haar oudste broer.