In the loving memory of Edith

Dag Edith

03 november 2011…

Reeds 8 jaar geleden.

We denken regelmatig aan jou, berustend, in een verrijkende beleving.

Jouw heengaan blijft een bron van inspiratie om het anders zijn te aanvaarden.

Anders zijn blijkt niet eenvoudig in een wereld waarin men er onbewust naar streeft alles te plaatsen in strak afgebakende kaders, vooruit bepaald, duidelijk omgrensd. De grenzen van onze zekerheden. Waar al wat buiten de lijntjes kleurt niet “normaal” kan zijn.

Een van jouw boodschappen blijft me bij. Van kapitaal belang. Dat over de luisterbereidheid. Het begrip voor de eenzaamheid van de lijdende Mens: “ Ik lijd, ik hou enorm van het leven maar ik lijd in die mate dat ik er een einde wil aan stellen. Niet aan het leven op zich maar wel aan die pijn. Is dat zo moeilijk te vatten? Zijn mijn ervaring en mijn lijden zo moeilijk te aanvaarden?”

Die boodschap van jou en van zoveel mensen die zwaar psychisch lijden, is een noodkreet, de vraag om gehoord te worden. Opdat de pijn – onbegrijpelijk voor andere mensen  - eindelijk zou erkend worden, gevalideerd.

Die boodschap is er ook een van de aanvaarding, het aanvaarden van de diversiteit, van het anders zijn, het aanvaarden van de Andere, van zijn getuigenissen, zonder vooroordelen.

Geen inspanning doen om de Andere te begrijpen maar hem aanvaarden.

Ja Edith diversiteit, het anders zijn wordt meer en meer erkend, langzaam maar zeker.

Steeds meer mensen integreren die essentiële vergelijking…durven luisteren zonder te onderbreken omdat men meent het beter te weten… durven luisteren zonder kritiek in een poging om te aanvaarden…durven luisteren en zich onthouden van moordende raadgevingen ( zoals: … dat zal wel overgaan…doe een inspanning… kop omhoog, laat je niet gaan…) maar bereid om te luisteren naar wat verwoord wordt, het standpunt van de lijdende mens… proactiviteit die aanzet tot zelfexpressie aandurven zelfs als het gaat om thema’s rond leven en dood, om zelfmoordgedachten, om zelfdodingplannen… aan mensen met hevige psychische pijn de gelegenheid durven geven om hun lijden uit te drukken om de smart te verwoorden…hun lijden durven erkennen en er waarde aan hechten… eindelijk gelooft men wat ik zeg …. Een doeltreffende weg tot berusting, tot verlossing…

Je leerde ons begrijpen dat psychisch lijden veelzijdig is.

Dat ze buiten de grenzen reikt van het medisch en therapeutisch kader.

Dat ze aanwezig is in ons dagdagelijks leven.

Op niveau van het individu, van het echtpaar, van de kinderen, de ouders, het kerngezin, de familie, vrienden en kennissen, de werkomgeving, van de maatschappij…

Een dergelijke luistervaardigheid die alle plaats maakt voor de getuigenis van de Andere, zal in ruime mate rust brengen in ons maatschappelijk leven…

Rust in vrede Edith,

Jouw getuigenis, jouw getuigenissen blijven ons inspireren nu en voor altijd.

Pierrot, je papa