In the loving memory of Edith

Abortus, homohuwelijk, euthanasie, telkens opnieuw is dit land een van de koplopers geweest in het erkennen van individuele keuzevrijheid en zelfbeschikkingsrecht.  Hier geeft Jean-Luc Dehaene, toch een van de grootste boegbeelden van de christendemocratie, in zijn memoires toe dat zijn partij in al die dossiers een wetgeving moest slikken die veel verder ging dan wat ze aanvaardbaar achtte. Dat noemde hij hun eigen stomme fout, omdat ze zo lang in het onhoudbare verzet bleven tegen ontwikkelingen die in de samenleving op een zeer groot draagvlak konden rekenen.  Zowat nergens anders worden die zaken zo vanzelfsprekend geacht, worden ze slechts gecontesteerd door een kleine minderheid. Op het veld is ook evolutie merkbaar. Dat is vandaag niet anders. Onderzoek van de Nederlandse pijler Maurice De Hond voor het Benelux parlement wees uit dat in de hele Benelux de uitbreiding van de euthanasiewetgeving tot minderjarigen en dementerenden op goedkeuring van meer dan 75 procent van de bevolking zou kunnen rekenen. Vorig jaar werd in België een recordaantal van 1.133 euthanasiegevallen geregistreerd, 82 procent daarvan in Vlaanderen. Euthanasie blijft daarmee nog steeds een randfenomeen in het totale aantal overlijdens, maar is ook geen absolute uitzondering meer. In de praktijk is ook stilaan de valse tegenstelling tussen palliatieve zorg en euthanasie aan het verdwijnen, en veel hulpverleners beschouwen euthanasie gewoon als een mogelijke vorm van palliatieve zorg. Elke levenseindebeslissing is een daad van menselijkheid, die slechts in laatste instantie wordt gesteld. Het is een daad van mededogen, geen uiting van gebrek aan respect voor het leven, integendeel zelfs. De uitbreiding van de euthanasiewet naar minderjarigen die fysiek ondraaglijk lijden, die vandaag in de commissie gestemd wordt, is een logisch voortvloeisel van die logica. Yves Desmet Hoofdredacteur. De Morgen.be, Opinie, 27 november 2013.