In the loving memory of Edith

Dit bericht om mijn motivatie te verduidelijken, waarom ik mijn actie van woordvoerder van Edith haar strijd voortzet, opdat in de toekomst zoals het hoort “geluisterd” wordt naar mensen in psychisch lijden.

Een revelatie voor mij was het lezen van de volgende zin: "In meer dan 50% van de gevallen patiënten (1) die wegens psychisch lijden om euthanasie vragen beslissen uiteindelijk om verder te leven"

In België, elke dag (2), een gemiddelde van 7 zelfmoorden, 90% met psychische problemen. Hetzij 2299 zelfmoorden per jaar, 6 per dag voor geestelijk lijden.

6 zelfmoorden per dag voor psychisch lijden, is dit onvermijdelijk ?

Hoeveel onder hen konden 'gered' worden indien de vraag "zelfmoord" versus "euthanasie" met hen aangekaart werd? Met hun ouders en naasten?

Meer dan 50%? Dit zou een gemiddelde betekenen van meer dan 3 gemiste kansen per dag om nog een kans op leven te bieden. De laatste. En wat de anderen % betreft gemiste kansen van serene vaarwel en scheidingen tijdens een euthanasie.

Als de dood van een kind en in het bijzonder zijn zelfmoord moeilijk te aanvaarden is, over euthanasie communiceren bij patiënten met ondraaglijk psychisch lijden, evenals bij hun ouders en naasten, is in zeer verschillende richtingen hoopvol. Aan de ene kant - zeer ver van de eenzaame, pijnlijke, ondraaglijke en vernederende weg van zelfmoord - bestaat, indien de keuze van de patiënt om euthanasie onvermijdelijk is, de wettelijke mogelijkheid om waardig,  rustig omgeven te sterven. Aan de andere kant, is er een andere - niet te onderschatten - perspectief met hoop geladen. Die van de verlichting, van de geruststelling van de patiënten, van de verbetering van hun toestand, die een aantal onder hen zal helpen beslissen om nog een kans op leven te geven. De laatste.

Tot slot, gaan mijn gedachten uit naar die ouders die, als ze vernemen dat hun kind zelfmoord gepleegd heeft, ondanks hun diepe wanhoop, overspoeld worden door een bijzonder gevoel in het bijzonder dat vluchtig, met duidelijk mededogen, ze opgelucht laat denken dat hun kind niet langer lijdt, dat hij bevrijdt werd, eindelijk. Na het vernemen dat hun kind, in onmenselijk geestelijk lijden, die zo lang om euthanasie gevraagd heeft, en wiens vraag goedgekeurd werd, hoop ik dat de dagen komen, dat goed begeleide ouders, deze keuze zullen aanvaarden en denken : "Eindelijk zal hij niet meer lijden, zal hij worden bevrijdt. "

Zelfs na euthanasie, zal het rouw proces van wederopbouw na de dood van een kind een pijnlijke proef blijven. Maar zonder de beelden van een onuitsprekelijke, onbeschrijfelijke bloedbad in een vernederende eenzaamheid. In het bijzijn van familie en naasten, met de herinneringen aan een vreedzame scheiding, sereniteit, warme woorden, kusjes en handdrukken, knuffels en uitwisseling van liefdevolle blikken, de weg naar acceptatie zal zeker rustiger worden.

Wat ik vooral naar wens is dat na het vernemen dat hun kind, zo lang in onmenselijk geestelijk lijden, om euthanasie gevraagd heeft, en wiens vraag goedgekeurd werd, dat de tijd komt waar ouders zullen denken : "Oef, onze kind is een van de meer dan 50% die toch een kans op leven gaf. De laatste. "

De voorgestelde uitbreidingen van de wet van 28 mei 2002 betreffende de euthanasie direct gelinkt met de zelfmoorden voor geestelijk lijden zijn: (i) doorverwijsplicht van de behandelende arts naar een collega nr. 5-22/1 ; (ii) doorverwijsplicht van de behandelende arts naar een collega No 5-1798/1. (iii) een termijn vast te leggen voor de arts, enerzijds om gevolg te geven aan het verzoek om euthanasie van de patiënt en anderzijds om diens medisch dossier over te dragen aan een commissie indien hij weigert om dit verzoek in te willigen (nr. 5-2172/1. En tenslotte (iv) een administratieve geldboete in te voeren ten aanzien van de arts die de aangifteplicht niet naleeft nr. 5-1935/1. (3)

Volgens mij is elke dag die voorbijgaat een dag te veel.

Om verschillende redenen weigeren elke dag artsen naar verzoeken om euthanasie te luisteren vanwege mensen in geestelijk lijden, die bewust zijn van de omvang van hun terminale ziekte, en die genieten over hun volle onderscheidingsvermogen. Elke dag plegen patiënten in grote psychische pijn zelfmoord omdat naar hen niet geluisterd werd.

Deze voorstellen tot uitbreiding van de wet van 28 mei 2002 betreffende de euthanasie goedkeuren zal zorgen voor een gepast luisteren naar deze patiënten.

Voor deze wetsuitbreiding voorstellen stemmen zou de communicatie met de patiënten kunnen verbeteren, met hen een andere vorm van communicatie opbouwen, waar de dood, hun dood zonder taboes zou worden aangepakt.

Grote inspanningen moeten geleverd worden binnenin het medisch korps om de communicatie te verbeteren met patiënten met psychisch lijden die om euthanasie vragen. Dit thema dient in het curriculum worden ingevoerd tijdens hun opleiding.

Met als achtergrond de niet te verwaarlozen perspectief een gemiddelde van meer dan 3 personen per dag te reden, die zou kunnen  besluiten om nog een kans op leven te bieden.

Meer dan 3 personen per dag die niet zal zelfmoord plegen, is wel de moeite waard.

 (1) Interview T. Van Loon & L. Thienpont door Marleen Finoulst. BodyTalk maart 2013, p.33 35.

 (2) Slide 41 van de Power Point presentatie door dr. Lieve Thienpont op de hoorzitting van de Commissie voor Justitie en Sociale Zaken woensdag 15 mei, 2013 in de Senaat.

(3) De site van de Belgische Senaat, rubriek " justitie en sociale zaken Commissies", rubriek "Ter overweging"