In the loving memory of Edith

25 jaar geleden beweerden klinieken dat zij geen palliatieve zorg nodig hadden, vandaag beweren sommigen dat zij geen euthanasie nodig hebben. Dit duidt een evolutie aan van de mentaliteiten. De recente debatten rond voorstellen tot uitbreiding van de Wet betreffende euthanasie hebben, bewust of onbewust, een verwarring onderhouden tussen ' palliatieve zorg ' en ' euthanasie. " Dit resulteerde in slechte communicatie rond een fase van het leven dat voornamelijk de persoon in pijn en/of op levens einde betreft. De indruk die daar uit is ontstaan is dat de tegenstanders aan de uitbreiding van de Wet zich profileerde als weerstanders tegen mentaliteitsveranderingen. Als de enigen met respect voor het menselijk leven. Sommige debatten gaven de indruk dat de enen de goede waren en de anderen de slechte. Dat de enen bezorgd waren mogelijk misbruiken te voorkomen, terwijl de anderen de basissen aan het opbouwen waren voor toekomstig misbruiken. In tegenstelling tot de indruk door deze debatten gegeven, is niemand bewaarder van de Waarheid, van de Moraliteit, of de Ethiek. Niemand heeft een monopolie op mededogen, op respect voor het individu, zijn lijden en zijn waardigheid. Om palliatieve zorg tegen euthanasie te verdedigen hebben, eigenaardig, de tegenstanders aan de uitbreiding van de Wet vaak argumenten aangevoerd die euthanasie verdedigde en de noodzaak ondersteunde erover wettelijke regels op te stellen, zelfs met betrekking tot minderjarigen.

Het is de palliatieve zorg niet die had moeten aangebracht worden tegen euthanasie, wel de palliatieve sedatie. Twee medische akten, weloverwogen nagedacht, op het einde van het leven gesteld, als alles werd geprobeerd en er geen hoop meer is. Twee handelingen die dezelfde bezorgdheid ontmoeten met betrekking tot pijn, mentale en fysieke achteruitgang, verlies van waardigheid en scheiding met naasten. Volgens een studie van de VUB in 2010, belet palliatieve zorg euthanasie niet. Palliatieve patiënten zijn even talrijk als de andere patiënten aan het einde van hun leven te zoeken om hun lijden te verzachten. Echter, volgens Catherine Stryckmans, zijn verzorgers, op het veld, het niet eens over wat euthanasie is. Voor hen, palliatieve sedatie - het toedienen van medicijnen die op korte termijn de persoon in slaap zal doen vallen - is euthanasie. Op dit moment, volgens het Vijfde verslag van de euthanasie Comité (2010 - 2011) , gebeurd er veel meer palliatieve sedatie gezien artsen meer empathisch zouden zijn of zouden ze het als alternatief voor euthanasie gebruiken. Is het niet tijd om te overwegen dat in werkelijkheid, palliatieve sedatie, die de laatste fase is van de palliatieve zorg niets anders is dan een euthanasie die zijn naam niet durft geven !

Is het niet tijd te overwegen dat euthanasie , evenals palliatieve sedatie, eigenlijk deel uit maakt van de globale therapeutische beslissing als een mogelijke ultieme palliatieve zorg.

Omdat in geval van euthanasie de patiënten zich soms sinds vele jaren in palliatieve zorgen bevonden die hun naam niet durfde geven. In zware fysische en/of psychische pijn zonder enige hoop voor beterschap, zij hebben alle mogelijke behandelingen uitgeput, hospitalisaties mee gemaakt die op quasi gevangenis leken met opname van zware medicijnen, die hen al lang meer palliatief leken dan curatief.

Het is de patiënt die de beslissing maakt om euthanasie te vragen, maar dit lijkt niet het geval wat de palliatieve sedatie betreft. Concern van de aanhangers van uitbreiding van de Wet betreffende de euthanasie is een juridisch kader te garanderen om precies te voorkomen wat tegenstanders vrezen, misbruik bieden.  Laat ons zoals Yves Desmet vast stellen dat in de praktijk ook stilaan de valse tegenstelling tussen palliatieve zorg en euthanasie aan het verdwijnen is, en veel hulpverleners beschouwen euthanasie gewoon als een mogelijke vorm van palliatieve zorg. Elke levenseindebeslissing is een daad van menselijkheid, die slechts in laatste instantie wordt gesteld. Het is een daad van mededogen, geen uiting van gebrek aan respect voor het leven, integendeel zelfs.

In beide gevallen gaat het over  een moeilijk te nemen einde levens beslissing !

Aangezien alle protagonisten zowel supporters als tegenstanders, dezelfde begeleiding doelstellingen mikken bij patiënten in levenseinde, wat verwachten ze dan nog om samen te werken, om samen de mensen aan het einde van hun leven aan de front linie te plaatsen, hen het woord geven, en eindelijk naar hen te luisteren !