In the loving memory of Edith

Ondraaglijk en onbehandelbaar psychisch lijden bestaat wel degelijk. Het is de grote verdienste van Lieve Thienpont dat ze ons daarop wijst en de patiënt zo een stem geeft. – Wim Distelmans, 2015.

De laatste jaren merk ik nochtans geregeld in de media dat een aantal psychologen en/of psychiaters de ondraaglijke en tevens uitzichtloze dimensie van bepaald psychisch lijden verwerpen. Ze bekritiseren schaamteloos diagnoses door andere psychologen en/of psychiaters gesteld. Sommigen aarzelen zelfs niet om rechtstreeks van op afstand diagnoses te stellen. Met de hand op het hart en met een blijk van oprechtheid. Ze doen het met de overtuigende gelaatsuitdrukking en lichaamstaal van diegenen die “weten”.

Zij weten.

Hoe kunnen ze weten? Wat kunnen ze weten van het psychisch lijden van mensen die ze niet eens kennen, die ze nooit gezien hebben, die ze nooit gehoord hebben, die ze misschien nooit op consultatie hadden?

Hoe durven ze dan beweren dat zij hen zullen behandelen, dat zij hen een waardig leven voor jaren zullen verzekeren?

In het diepst van mijn hart zou ik hen toch zo graag willen geloven! Ik zou mijzelf zo graag willen overtuigen dat psychisch lijden inderdaad behandelbaar is en dat een verlossing altijd mogelijk is !

Als papa van een kind dat, na jaren psychisch lijden, suïcide pleegde binnen een psychiatrische instelling, sta ik daar stomverbaasd naar te luisteren.

Spraakloos.

Ik weet niet of dergelijke uitspraken mij moeten verheugen of verontrusten.

Als vertrouweling van ouders van wie een kind een einde stelde aan zijn leven na jarenlange behandelingen voel ik mij aangesproken.

Zouden hun kinderen bij slechte therapeuten beland zijn, werden ze verkeerd behandeld op basis van foute diagnoses?

Waar zijn die competente therapeuten die wel over de kennis en de vaardigheden beschikken om het hoog aantal zelfdodingen in België in te dijken?

Zeven per dag, waarvan zes op grond van psychisch lijden!

Waar blijven die therapeuten met al hun zekerheden terwijl zo een groot aantal mensen psychisch lijden en een einde stellen aan hun leven, waar blijven ze terwijl zoveel Belgische gezinnen dagelijks geconfronteerd worden met de suïcidale gedachten of, erger nog, met de suïcide van een naaste.

Is het niet hoog tijd dat die promotoren van mirakelbehandelingen schuld bekennen ten overstaan van de onbeschrijfelijke psychische pijn waaraan sommige mensen lijden?

De euthanasieaanvragen bekritiseren, de aanvragers eens te meer met schuld beladen, hun beleving van hopeloos psychisch lijden ontkennen, de hevigheid van hun lijden niet willen horen en zo hun gevoel van uitsluiting nog verergeren … Gaan ze hen op die manier een betere toekomst bieden, het uitzicht op een waardig leven garanderen?

Gaat men het aantal zelfdodingen beperken door de zeldzame artsen te veroordelen die wel naar hen luisteren, die hun uitzichtloze psychisch lijden wel erkennen, die hen in het kader van een interdisciplinaire samenwerking begeleiden op een lange en complexe weg die slechts heel zelden op euthanasie uitmondt?

Eerlijk gezegd, is het niet hoog tijd dat we het woord geven aan de mensen die ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden. Is het niet belangrijk naar hen te luisteren, de nodige tijd te nemen om naar hen te luisteren, zonder hen te onderbreken, zonder hen te beoordelen, zonder moordende woorden te gebruiken, zonder hen met schuld te beladen, zonder hen overhaast te interneren en hen preventief zware medicatie toe te dienen die hen de zelfbeschikking ontneemt evenals elk zelfrespect, die hen uit de maatschappij sluit, die - door hen geen waardig leven te garanderen - hen definitief uit het leven bant.

Als ik die debatten  lees  die meer  gelijken op  ergerlijke  krijgsheren gevechten dan op reünies van experten, vraag ik mij af of de medische wereld niet afwijkt van de ware uitdaging : luisteren naar de mensen in een situatie van ondraaglijk en uitzichtloos psychisch lijden om, samen met hen en met hun naasten, de weg te bereiden naar een begeleiding op maat die, wil men hen het recht op een waardige dood ontzeggen, hen toch het vooruitzicht op een waardig leven zou verzekeren.

Bij het lezen van de statistieken betreffende suïcide in België, stel ik vast dat er nog heel wat werk aan de winkel is en dat het tijd wordt dat alle betrokkene therapeuten, alle, hun competenties bundelen en samenwerken om mensen die psychisch lijden redenen te geven om te geloven in een mogelijke verlossing. En als het blijkt dat die verlossing onmogelijk blijkt, om hen ten minste, te verzekeren dat de mogelijkheid van een waardige dood door euthanasie bestaat.

Pierrot, de papa van Edith.



Nuttige informatie over zelfdoding in België.

Met bijna 19 zelfdodingen per 100.000 inwoners staat België boven het Europees gemiddelde dat geschat wordt op 12 per 100.000 inwoners. In ’t algemeen zou blijken dat de beschikbare cijfers het reële aantal zelfdodingen onderschat.

… zelfdoding is de 7e oorzaak van overlijden maar de eerste “externe” oorzaak wat betekent dat het aantal overlijdens door suïcide hoger ligt dan het aantal overlijdens door ongelukken op de weg, door een fatale val, door andere accidenten…

Volgens de WGO vertoonde België een aantal overlijdens door suïcide bij de hoogste op wereldvlak.

Volgens Katia Chapoutier, 2018: “ Bij elke zelfdoding zouden minstens 40 naasten onrechtstreeks betrokken zijn.”