In the loving memory of Edith

Telkens als ik van plan ben even afstand te nemen van het thema suïcide versus euthanasie, ontvang ik een discreet bericht van Edith die mij aanmoedigt om verder op te treden als woordvoerder van wie niet gehoord wordt.

Onlangs was het een artikel, absoluut ‘to the point’, van Harold Nottet, in Télémoustique van 10/01/2018.

Uittreksels uit Télémoustique :

In  exclusiviteit. De verborgen kant van de psychiatrische instellingen.

Getiteld. “Psychiatrische instellingen. Jong maar niet gek”.

Enkele uittreksels die verwijzen naar situaties die teveel jongeren in psychische nood evenals hun naasten beleefd hebben:

“ 10 tot 20% van de jongvolwassenen opgenomen in psychiatrie  zijn daar helemaal niet op hun plaats beweert Dr. Benoit Guillain, diensthoofd psychiatrische afdeling van het Sint Pieter ziekenhuis in Ottignies.”

“Des te meer dat men hier, in geval van twijfel, medicaliseert, beweert een psychiatrisch verpleger.”

“Over-medicalisering. Benoit Gillain beaamt: “ Men dient soms medicatie toe zelfs in een twijfelgeval. Omdat men een ongeluk vreest …”

Nog voor men het gevaar van de huidige producten afweegt. “Maar die zijn ook niet zonder uitwerking… Om nog te zwijgen over het risico dat men de persoon gaat ankeren in de ziekte en in de rol van een ontoerekeningsvatbaar iemand…”

Benoit Guillain: “ buiten het kader van een ziekenhuis, moet men vaststellen dat de meestal nieuw opkomende diensten vrijwel onbestaand zijn … De wachttijden voor begeleid wonen zijn catastrofaal … Om die reden verlaat een aantal jongvolwassenen de psychiatrische instellingen in ongunstige omstandigheden of verblijven er te lang …”


“ De centra voor geestelijke gezondheidszorg … beschikken over onvoldoende middelen …stellen al te vaak slechts een gesprek voor met een psycholoog … niets anders om de jongeren opnieuw te motiveren, om hen een “boost” te geven … hen ‘bijstaan’ daar beperkt het zich toe…”

“Vermoedelijk zal een schandaal nodig zijn voor er uiteindelijk iets in beweging komt!”

Na het lezen van dit artikel was ik zonder meer sprakeloos.

De inhoud ervan herinnerde mij aan gesprekken met Edith die toen in psychiatrie verbleef.

Die enkele uittreksels zijn evenveel thema’s die regelmatig aan bod komen op de site die aan Edith gewijd is. Evenveel thema’s die besproken worden in gespreksgroepen met mensen die in een situatie van ondraaglijk psychisch lijden verkeren.

Wie zijn wij, de ouders, verpletterd door het lijden van een kind, ten overstaan van de zekerheden geponeerd door sommige leden van de medische wereld. Wie zijn wij om dat verborgen aspect te kennen dat zo vaak geduid werd door onze kinderen die psychisch lijden…. en uiteindelijk onthuld.

Wat Edith zei …. En wat wij vreesden … zou dus inderdaad ook waar zijn!

Van harte dank aan Dr. Benoît Gillain voor de oprechtheid van zijn getuigenis.

Het is ongetwijfeld op die manier dat we vooruitgang zullen boeken in de opname en de begeleiding op korte, middellange, lange en heel lange termijn van jongeren die psychisch  lijden.

In België zijn er nog dagelijks 7 zelfdodingen waarvan 6 ten gevolge van psychisch lijden. Laten we dat nooit vergeten!

Het gebeurt dat ik, na het plaatsen van enkele bedenkingen op deze site, begin te dromen … wel ….dat alles geregeld is.

Maar zo is het niet. Verre van. We moeten blijven getuigen, getuigen en nog getuigen.

Ik kan niet genoeg  benadrukken - nog en nog – hoe essentieel en vitaal belangrijk het is het woord te geven aan de mensen zelf die psychisch lijden, eindelijk naar HEN te luistere, zonder hen te beoordelen.