In the loving memory of Edith

Op de mooiste manier brengt Marieke Vervoort, voorname vrouw, het bewijs dat het in het bezit zijn van het recht op euthanasie de vrede kan bieden dat de ziel soms nodig heeft om zichzelf te kunnen overtreffen. Een voorbeeld dat ons motiveert het gevoerde debat, onder andere op deze blog aan Edith gewijd, verder te voeren. Fysisch en psychisch lijden delen inderdaad met elkaar dat ze de wil om te leven stukslaan, gezien het schrikbeeld van een gruwelijk einde al de rest verduistert. De erkenning van het recht op een waardig einde laat opnieuw toe zijn aandacht op zijn leven te richten en niet meer op zijn dood. En in veel gevallen, als dat het overtreffen van zichzelf niet betekent, betekent het tenminste zich weer op gang brengen. (Grégoire Vincke)

Deze moedige en vastberaden getuigenis van Mieke Vervoort is belangrijk. Gezien haar faam hoopt zij gehoord worden. Ik begrijp haar denkwijze. Persoonlijk heb ik reeds van psychiatrische patiënten vernomen dat - zouden zij een recht op euthanasie op zak hebben -  zij hun hospitalisatie en medicatie gemakkelijker zouden aanvaarden en dat zij zelfs met meer vertrouwen en inzet een nieuwe kans aan het leven zouden geven.

Wat zeg Mieke Vervoort hierover ?

Marieke Vervoort: Hopelijk begrijpt iedereen nu waarom ik voor euthanasie kies”; Door Wim Van de Velde - de Zondag : 28 oktober 2015

‘De vijftig rauwste televisieminuten van het najaar’, ‘een programma dat sporen zal nalaten’, ‘beelden die er zwaar op in hakken’. De kijkers werden stevig gewaarschuwd voor de tweede aflevering van ‘Het Huis’ met Marieke Vervoort (36) in de hoofdrol. En terecht, want de nachtelijke beelden van de kermende en huilende rolstoelatlete staan op ons netvlies gebrand. Maar we onthouden ook hoe opgewekt ze overdag is. En we hopen dat iedereen haar keuze voor euthanasie nu aanvaardt.

Ze heeft al zoveel geleden, zoveel doorstaan, meer moed getoond dan honderd anderen samen.

Laat haar dan ook zelf beslissen wanneer het genoeg is geweest.

 

Marieke Vervoort maakt van euthanasie een internationaal thema: "Zodat het geen taboe meer zou zijn"   : De Morgen, 13 september 2016; John Volkers; Bron: De Volkskrant

In eigen land was het verhaal van rolstoelatlete Marieke Vervoort al welbekend, onder andere door een opgemerkte passage in het tv-programma Het huis van Eric Goens. Vorige week werd ze ook wereldvermaard door berichten dat ze na de Paralympische Spelen van Rio een zelfgekozen einde zou maken aan haar leven. Vervoort, liefkozend Wielemie, ook wel het Beest van Diest genoemd, de paralympische 100-meterkampioen van Londen, maakte euthanasie tot een internationaal veelbesproken onderwerp.

"Ja, het zijn mijn laatste Paralympische Spelen. Dat besef, niet meer in mijn racestoel te zitten, doet nu al pijn. En ik heb een zich progressief ontwikkelende ziekte. En inderdaad: ik heb mijn euthanasiepapieren. Al sinds 2008. Want het is verdraaid zwaar deze ziekte te handelen en de pijn te lijden. Maar die toestemming voor euthanasie, die ik zwart op wit heb en met mij meedraag, die geeft me een gevoel van rust. Met dat gevoel kan ik goed leven. Nu geniet ik nog van elk moment. Maar als de tijd komt dat ik meer slechte dan goede dagen heb, dan heb ik mijn euthanasiepapieren klaar. Maar dat moment is nog niet gekomen."