In the loving memory of Edith

Voor haar masterproef is Shana Van de Velde mij op 13 april 2016 thuis komen interviewen.

Gisteren heeft zij mij de link naar haar reportage :"Ik ben opgelucht dat zij niet meer lijdt" doorgemaild.

Euthanasie bij psychisch lijden. Het blijft een heikel punt van discussie bij veel artsen en ook voor de omgeving is het vaak niet makkelijk als hun naaste de wens naar euthanasie uitspreekt. Voor de persoon zelf zorgt euthanasie voor een catharsis. Het einde van het lijden is nabij en er is zekerheid op een sereen afscheid. Die kans krijgt niet iedereen. Zo is er het verhaal van Edith, ze leed achttien jaar psychisch, ging van instelling naar instelling en deed meerdere zelfdodingspogingen. “ Ze schreef op de achterzijde van haar schilderij de wens naar euthanasie,” vertelt haar vader Pierrot. Maar artsen vertelden haar dat ze niet paste in de euthanasiewet en ze stapte bijna vijf jaar geleden uit het leven op vijfendertigjarige leeftijd.

Als ik naar mij luister besef ik dat, zelfs na al die jaren, getuigen over wat Edith doorgemaakt heeft heel gevoelig blijft. De herinneringen aan gelukkige en minder gelukkige dagen schudden heel wat emoties wakker. Soms moeilijk te beheren. Ademhaling verlichten. Correct formuleren. Over iets zo intiems spreken als het verlies van een teergeliefde dochter door suïcide. Een verschrikkelijke dood. De gepaste woorden zoeken om bespreekbaar te maken wat ik veel te lang onbespreekbaar dacht. Soms over concepten struikelen, lapsussen, onduidelijkheden in mijn manier van mijn gedachten onder woorden brengen.

Daarom ben ik Shana onder meer bijzonder dankbaar. Zij bevrijdt mij. Zij helpt mij ongelooflijk. Op haar vragen antwoorden help mij mijn diffuus verdriet verwoorden. Help mij mijn rouw proces minder rauw maken. Kan ik mijn getuigenissen telkens iets beter objectiveren.

Dergelijke interviews helpen mij beseffen dat over het suïcide van een dochter kan gesproken worden. Hoe meer ik getuig, hoe meer ik besef dat er moet over gesproken worden. Breekbaarheid en zwakheid niet met elkaar verwisselen. Zich bevrijden van het schaamte gevoel niet op de hoogte geweest te zijn. Blijven getuigen zal helpen doodswensen en euthanasie vragen beter tegemoet treden.

Mijn advies over mijn interview door Shana : "Het is een waardevolle synthese van een van de thema’s tijdens het gesprek behandelt. In dit kort reportage heeft zij belangrijke punten aangesneden. Mensen die het reportage volgen zullen, denk ik, over enkele kern elementen beschikken over de euthanasie vraag."

Zij heeft materiaal voor een halfuur maar het reportage is beperkt tot 6-7 minuten.

Je mag de reportage ook steeds verspreiden of een link op je blog zetten, heeft zij geschreven. En daaraan bijgevoegd "Mocht je geïnteresseerd zijn, hierbij ook de link naar de reportage over het verhaal van Inès "Licht naar het einde van de tunnel" met aanvulling van Lieve Thienpont."

Psychisch lijden en euthanasie, een heikel punt voor velen. Voor de persoon die de wens naar euthanasie uitspreekt, zorgt het voor een grote opluchting. Er is zekerheid over een mooi en sereen einde. Maar die beslissing om euthanasie te plegen gaat niet over een nacht ijs. Inès, getuigt over die tweestrijd. Haar psychiater, Lieve Thienpont schreef vorig jaar het boek 'Libera Me' over psychisch lijden en euthanasie, zij geeft meer duiding bij de problematiek.

Deze zomer wens Shana verder te werken met het overige materiaal.

Ik wens haar heel wat succes.

Tijdens onze gesprekken zijn twee  thema’s door mij hoofd komen rond wandelen : “Wilsbekwaamheid, een nogal elastisch begrip naar gelang de standpunten en de situaties”; “Psychiatrie koloniseert nog te veel de ziel van patiënten”.