In the loving memory of Edith

Bedankt aan de Redaktie van HUMO de toelating gegeven te hebben, een pdf versie van het artikel gepubliceerd in HUMO van 12 februari 2016 : De omstreden euthanasie van Tine Nys : haar beste vrienden reageren op de uitzending van 'Ter Zake', in deze blog over Edith te publiceren.

Ik voel mij sprakeloos van verbazing tegenover het enorm verschil tussen de manier waarop de zusters Nys over de keuze van hun zus getuigen en hoe daarop de vrienden van Tine hebben moeten reageren.

Een rouw proces na het overlijden van een dierbare naaste of vriend blijft een heel moeilijk proces met heel wat verborgen hinderpalen.

Hoe komt het dat zoveel zich uitgesproken hebben in de pers, tegen euthanasie in geval van psychisch lijden - en blijven het steeds doen- op basis van de getuigenis van de zusters Nys, en zodoende een eenzijdig standpunt verspreiden, en zo weinig over de reactie van de vrienden van Tyne en het standpunt van Tine zelf ?

Zou een eenzijdige behandeling van het nieuws bestaan? Zelfs in mijn slechtste dromen zou ik mij dit niet te durven inbeelden.

In een brief naar een psychiater schrijft Tine : « Kiezen om waardig te sterven, wordt door sommigen aanzien als zwakte; dat het makkelijker zou zijn dan sterk en moedig te dulden en te lijden. Het is niet zo zwak, ik kijk regelrecht de duisternis in de ogen, tracht geduldig om te gaan met onbegrip, ik draag het verdriet van het gemis ook mee. Het was een moeilijk besluit om mijn meest kostbare geschenk, het leven, weg te gooien, te verwerpen. Levensmoe, strompelend op een gek weggetje. Het is genoeg geweest, hoe hard ik jullie misschien ook teleurstel, kwets of boos maak, dat was de bedoeling echt niet.»

Zou zo weinig rekening gehouden worden met het standpunt van de meest betrokkene, Tyne zelf ?

Ik laat de lezer zelf ontdekken.