Naar aanleiding van het verhaal van de zussen Nys en het er uit voortvloeiend debat in de media’s maken wij ons grote zorgen hoe daardoor de hele wetgeving omtrent euthanasie op basis van psychisch lijden in twijfel wordt getrokken.

Door pierrot op vr, 12/02/2016 - 10:14

Volgens "DeRedactie.be VRTnieuws" van dinsdag 02 februari 2016 : "Vijf jaar geleden heeft Tine Nys euthanasie gekregen op basis van psychisch lijden. Haar familie heeft nog steeds vragen bij de manier waarop dit is verlopen. In "Ter zake" doen haar zussen voor het eerst hun verhaal. Vooral de houding van de arts die de euthanasie uitvoerde, zit hen hoog."

Vijf jaar geleden overleed Tine Nys. Ze vroeg euthanasie vanwege uitzichtloos psychisch lijden. Heeft ze wel alle hulp gekregen waar ze recht op had? Of is er te snel ingegaan op haar vraag om euthanasie? Dat is de vraag die de zussen van Tine ook vijf jaar na haar dood niet loslaat. Ze doen voor het eerst hun verhaal omdat er volgens hen bij de toepassing van de euthanasiewet dingen fout lopen die hun familieverhaal overstijgen.

"Hele euthanasiewet in vraag stellen door één spijtig voorval kort door de bocht" Minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) zou het "kort door de bocht" vinden om omwille van "één spijtig voorval" de hele euthanasiewetgeving in vraag te stellen. Dat antwoordde De Block in de Kamer op vragen naar aanleiding van de veelbesproken reportage in TerZake. Indien er een debat in het parlement komt, moet dat volgens haar met open vizier verlopen, al waarschuwde ze "het kind niet met het badwater weg te gooien".

Wij, Linda, Steven, Mia, Pierre Pol, Lidia en Lin, naasten van teergeliefden familieleden in uitzichtloze psychisch lijden, hebben allicht Ter Zake gezien en of gehoord of gelezen over de aanklacht op de artsen en de kritiek op de wet. Het uit de getuigenissen van de zussen Nys voortvloeiend debat in de media's hebben wij eveneens aandachtig gevolgd. Gezamenlijk hebben wij een open brief medeondertekend. Bedankt Mattia voor je aanwezigheid op onze gezamenlijke getuigenis van donderdag 11 februari in Vonkel.

Deze avond, donderdag 11 februari 2016, was er sprake van deze open brief op "Het Journaal 7" ( tussen 12 : 42 en 15 : 34 ). Familieleden van patiënten die euthanasie kregen wegens ondraaglijk psychisch lijden maken zich zorgen over de twijfel die gegroeid is over de Euthanasie Wet. Dit volgt op de getuigenis "Ter zake" van twee zussen over de euthanasie op een derde zus en wat daarover in de pers te lezen was. In een open brief vragen de families van andere patiënten nu om euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden niet te banaliseren en om euthanasie voor psychisch lijden te laten staan als mogelijkheid. De getuigenissen zijn direkt te zien en te horen via "De Redactie.be".

Hier volgt onze open brief van 11.02.16 :

Beste,

Naar aanleiding van het verhaal van de zussen Nys in de media, maken wij ons grote zorgen hoe daardoor de hele wetgeving omtrent euthanasie op basis van psychisch lijden in twijfel wordt getrokken.

Ook de manier waarop de artsen die zich inzetten om mensen met ondraaglijk psychisch lijden te helpen sterven, worden aangepakt, stoot ons tegen de borst.

Wij willen met een aantal mensen getuigen over het feit dat ondraaglijk perspectiefloos psychisch lijden wel degelijk bestaat en hoe moeilijk ook het afscheid, welk een zegen het is wanneer een sereen en liefdevol afscheid mogelijk wordt gemaakt.

Maar evenzeer wat het betekent wanneer die mogelijkheid niet geboden wordt. De verschrikkelijke ellende voor de patiënt en zijn naasten wanneer de vraag naar euthanasie niet wordt gehoord.

Ook willen wij getuigen over de manier waarop artsen eerst al het mogelijke doen om te zien of er nog andere oplossingen zijn vooraleer zij tot euthanasie overgaan. Wij vinden het belangrijk om te vertellen dat het weten alleen dat hulp mogelijk is, rust en ruimte biedt om zich terug op het leven te richten of wanneer de dood onafwendbaar is, zich voor te bereiden op een menswaardig afscheid.

Wij hopen ten zeerste dat u ons een forum kan bieden waarin wij de tijd krijgen om onze getuigenis te brengen.

Met vriendelijk groet.

Persoonlijk getuigenis van Linda, mama van Leks, en van broer Steven :

Ik besef nu maar met de dag meer en meer hoeveel onze zoon nog aan inspanning gedaan heeft om het hele gezin mee te nemen in zijn laatste stukje levensweg. Maar dat was alleen maar mogelijk voor hem mits jullie hulp. Wees daar maar van overtuigd. Hij vroeg onze blessing om te gaan maar wij en hij zijn gezegend dat het op die manier kon. Alex was niet iemand die veel vertelde of schreef, toch troostte hij zich de moeite om ieder van ons nog een kaartje te schrijven waar vooraan 'veel sterkte' op prijkt. Toen hij zijn kaartje onder gesloten omslag afgaf, zei hij: 'Als het je even moeilijk wordt en je hebt verdriet, lees dan mijn kaartje en herlees het tot je er rustig bij wordt.' Omdat de tekst zo duidelijk de kern van de euthanasievraag weergeeft, wil ik die graag met u delen.

Liefste mama en papa,
Ik kan me geen betere mama en papa voorstellen. Alle kansen, mogelijkheden, liefde, genegenheid en affectie heb ik van jullie gekregen. Als ik een probleem had, kon ik er altijd mee bij jullie terecht. Ik heb het misschien te weinig tegen jullie gezegd, maar ik zie jullie heel graag. Liever dan wie dan ook. Heb niet te veel verdriet als ik er niet meer ben, want onthoud altijd dat de pijn van het leven voor mij te groot was om nog door te gaan en dat dit mijn eigen keuze was.
Ik zie jullie heel graag en hartelijk dank voor alles wat jullie mij hebben gegeven.
Lekske T.

Ik wil hierbij ook aangeven dat wij bereid zijn om te getuigen van the good practice in al zijn facetten bij het beëindigen van Leks leven.

Persoonlijk getuigenis van Mia, vriendin van Koen :

Ik deel geheel jullie bekommernis en wil verder getuigen in de hoop dat mensen met ondraaglijk en perspectiefloos psychisch lijden worden gehoord en geholpen..
Ik blijf met dankbaarheid terugkijken op de vrede- en liefdevolle manier waarop we afscheid van elkaar konden nemen. Na de vele suïcidepogingen was dit een kostbare erfenis.

Persoonlijk getuigenis van Pierre Pol Vincke, papa van Edith :

De getuigenissen van de zusters van Tine heb ik goed gehoord. Ik kan perfect hun pijnlijke herinneringen et hun vraagstellingen begrijpen. Niettemin willen zij euthanasie niet afschaffen.. Wel is het een onomkeerbaar gegeven. Daarom vinden ze dat men euthanasie beter moet omkaderen.

Op dergelijke getuigenissen, volgt eens te meer, via de media’s, een verstaanbaar en aan te moedigen debat rond euthanasie en in het bijzonder rond euthanasie in geval van psychisch lijden.
Toch dient vermeden te worden dat een dergelijk debat voor onduidelijke, persoonlijke, politieke, ideologische…redenen de aandacht van het publiek zou afleiden van wat er, voor mensen in diep uitzichtloos psychisch lijden en hun naasten, op het spel staat.
Persoonlijk ben ik bereid te getuigen om te vermijden dat het publieke debat rond euthanasie in geval van psychisch lijden zou gedomineerd worden door mensen die niet luisteren naar de hoofdbetrokkenen. De personen in psychisch lijden zelf. Hun stem moet prioritair in aanmerking genomen worden.
Het verhaal van Edith, haar 18 jaar lange lijdensweg, is te lezen in de blog aan haar gewijd: www.edithvincke.be

Ik zal nooit genezen papa. Die ziekte put me fysisch en psychisch uit. Dat kan en wil ik niet langer dragen.

Hoeveel keren heeft Edith niet gesmeekt om euthanasie! Maar het medisch corps bleef doof. Ook wij, haar ouders hebben haar noodkreet niet willen / kunnen horen. We hebben de raad van de dokters gevolgd. Op 3 november 2011, in de psychiatrische instelling waar ze toen verbleef, heeft ze zelf, op een vreselijke en brutale manier, euthanasie gepleegd. Met een scheermes heeft ze zich de keel overgesneden.

In De Morgen van 09 december 2015, onder de titel “Lezers reageren: De ernst van psychisch lijden wordt weer eens zwaar onderschat” las ik een selectie uit de reacties van de lezers.

Ik voel mij bijzonder dicht bij de reacties van deze lezers, bijzonder die van Hugo Besard van Brasschaat:

Onze dochter. In tegenstelling tot de dames en heren professoren, die psychisch lijden kennen vanuit hun professionele beleving als zorgverstrekkers, weten wij helaas maar al te goed wat het écht betekent, ondraaglijk psychisch lijden met de sterke klemtoon op 'ondraaglijk'. Onze dochter wilde dood en tegen elkeen die het wilde horen, heeft ze dit tot in den treure herhaald. Van een uitermate begaafd, intelligent, gecultiveerd, belezen, sportief, muzikaal en briljant getalenteerd mooi meisje was zij door dit ondraaglijke lijden in de loop der eindeloze slopende jaren verworden tot een menselijk wrak. Na maanden verblijf in allerhande psychiatrische instellingen kregen we telkens een sprankeltje hoop op beterschap, dat binnen de kortste keren ijdele hoop bleek te zijn. Meer dan vijftien jaar lang heeft zij en hebben wij als familie, ouders, zussen, grootouder de hel en de psychische folteringen gezien en tot in onze kleinste vezels mee beleefd. Op 33-jarige leeftijd is zij, psychisch doodgefolterd in afgrijselijke omstandigheden, overleden op een ziekenhuisafdeling palliatieve zorgen. Dit onmenselijke lijden, deze onbeschrijflijke pijn, wensen we geen mens toe. Hadden we toen een competente psychiater/dokter gevonden die bereid was euthanasie uit te voeren, dan hadden we haar veel eerder uit haar verschrikkelijke lijden kunnen verlossen. Dames en heren professoren, u hebt het recht niet dit uitzichtloze lijden te banaliseren. Aub pas de wetgeving enkel zo aan dat hopeloze, radeloze mensen de weg naar euthanasie en begripvolle psychiaters/dokters gemakkelijker weten te vinden.

Persoonlijk getuigenis van Lidia, vriendin van Adriaan :

Ik heb de indruk dat sommige mensen nu over de rug van deze patiënten ten voordele van hun eigen (politieke) agenda/ carrière proberen te scoren. Dat is echt heel triest en wansmakelijk. Ik wil getuigen over good practice en het verhaal van Adriaan en zijn lijdensweg vertellen.

Mijn inziens bestaat er maar een manier om die 'anti-euthanasie'-campagne nu het hoofd te bieden, namelijk het publiek goed te informeren over de waarheid van ondragelijk psychisch lijden, over de echte verhalen van de patiënten en hun naasten die dankbaar zijn dat die mogelijkheid bestaat..

Persoonlijk getuigenis van Lin, dochter :

Uiteraard mis ik mijn moeder, maar ik ben 100% in vrede met haar keuze en met de dokters die dit voor haar mogelijk gemaakt hebben.
Het idee hoe het zou gelopen zijn moest ze de euthanasie niet gekregen hebben, bots bij mij op veel meer weerstand.